Didattica

Fonti

Antologia di cronache italiane altomedievali

a cura di Luigi Andrea Berto

Chronicon Salernitanum (81-90)

71-80

81. Cum vero talia peracta fuissent, non dissensio parva inter Salernitanam Beneventanamque (civitatem exorta est), atque vicissim inter se denique seperrime consurgebant. Set dum creberrime talia iterarentur, audito hoc, Agarenorum gens generalem faciens monicionem, Calabrie finibus adiunt, circumquaque loca pervadunt. Tarentum veniunt eamque sine mora ceperunt; idipsum in Apulie finibus perveniunt, pene omnes civitates Apulie depopularunt, homines, qui ad istar segetum excreverant, succidunt. Comperta eorum fama, Salernitani ac Beneventani statim, ut unum principem aliud superaret, Agarenorum legationem mictunt, quatenus cum eis fedus inirent. Illo denique tempore super Agarenos quidam Satan preerat, atque in civitate Barim denique residebat. Alius Agarenus, Apolaffar nomine, Tarentum deiebat, et ipse illo in tempore Agarenorum qui in Calabrie finibus demorabant (preherat). Cum conspiceret a Langobardis pro pacis federe alternatim vehementer exflagitaret, plus eorum corda silicet obdurabant, atque in hunc modum Beneventanis legatis verba promserunt: " Vobiscum omnimodis pacem inimus, sed cum Salernitanis minime fedus videlicet intremur. " Hoc autem dicebant, quatenus eorum terra depredaverent valerent, quod factum est. Dum vero copiosa multitudo plebis Agarenorum Beneventum venissent, et princeps Radelchisi eos cum honore recipisset, statim per Salernitanas fines eos denique misit. Dum misti Beneventani Agarenique nimirum graderet, omnes quos inveniebant nempe devilitabant, et quicquid reperiri poterant demoliebant. Set dum Agarenorum gens absoluta a Radelchiso Apuliam reversa fuisset, statim Sikenolfus princeps sicuti auribus aurierat, ut Radelchisi Beneventanus princeps non parva thesauri copia ex ecclesie Dei genitricis Marie abstulisset atque Agarenorum ipsum silicet condonasset, sic idem Sikenolfus ecclesiam Dei genitricis sedis Salernitane ingressus est, atque ex ea auri copia abstraens, Tarentum ipsum videlicet misit, quatenus Apolaffar ipsum daret, eumque vehementer exflagitaret, qualiter Salernum cum non paucis veniret. Sed dum fuisset factum, misti Salernitani cum Agarenis per fines Beneventanas peragrant, incendia (cuncta demoliunt), atque plurimos hominum necant. Pene non procul ab Beneventana civitate perveniunt, omniaque diripiunt, Salernum videlicet redeunt. Dum vero una die princeps Sikenolfus cum ipso Apolaffar ad exercitum foras devenissent, necnon vicissim inter se, sicuti mos est, cum equitibus consurgerent, atque exinde utrique gauderent, Salernum nimirum remeant. Sed dum scalas palacii adissent per eamque ascendere maluissent, princeps Sikenolfus cum ipso nimirum ludebat, atque apprehenso eius brachium, nisu quo valuit super gradum in quo stabat alcius eum elevans, eumque in tercio superiore gradu deposuit, amplexatus est eum et obsculavit. Ille vero alta exinde trahens suspiria, tandem in voce erupit: " Ab hodierna die minime (me) amicum habebis, quia probasti illusistique mihi. " Habebat denique ipse Agarenus statura pusillus, et animo et viribus pollens. Dum ille princeps ageret et diceret quia: " Non in dolo sed pro dileccione talia gessi ", ille per Deum celi iuravit, ut minime iam cum ipso fedus iniret.

Statim cum suis ex urbe egressus est, callem quam reliquerat iterum repedavit, Tarentumque silicet remeavit. Ilico Beneventum misit, quatenus cum principe Radelchiso fedus iniret. Ut talia Radelchisi audiens, valde gavisus est, atque (ut) id fieret omnimodis gratulabatur, et nimirum inter se sunt fedus uniti, moxque cum paucis Apolaffar adiit Beneventum. Cum vero Beneventum venisset, cum magna sublimitate eum Radelchisi suscipiens, necnon iusiurandum inter se sunt nimirum firmati. Statimque Tarentum misit, ut totum suum exercitu sic cicius fines Salernitanas invaderent atque funditus eas subverterent. Ut talia Agarenorum intimatum fuisset, protinus Salernitanas fines adiunt, et quicquid repperiri poterant, nimirum demoliunt, perveneruntque pene fluius qui Tuscianus dicitur, hac illacque discurrentes vastantesque omnia, et homines quotquot repperiri poterant denecantes, aliosque secum gestantes; et sic cum magno gaudio propria redierunt, spolia multa secum nimirum gestantes.

82. Comperta igitur evidentius Sikenolfus Agarenorum adventu, ilico strenuissimos suos viros optimates aliquantos silicet tollens, ad suum cognatum Guidonem, qui illo in tempore Tuscis preerat, mittens, quatenus sine mora veniret, suumque cognatum ab opressione silicet Agarenorum liberaret. Ut relatum comiti Guidoni in hunc modum fuisset, statim cum valido exercitu Salernum venit; et statim utrique cum suis cum magna audacia veniunt Beneventum. Et dum muros civitatis properassent, unum ex Salernitanis in hunc modum verba depromsit: " ubi est, inquid, ferrarius vester, aut quid agit? " Cui protinus est ei responsum:
" Forfices fingit, quatenus clericum vestrum tondat! " Ipse Radelchisi aliquando in adolescencie sue tempore, cum artificis plurimis Beneventum haberet, eorum domos peragrabat, qualiter exiguum saltim ex ipsa arte didiceret, sicuti mos est quippe iuvenibus; set quantum ad genus pertinet, illustrissimus et ex magno stegmate fuit nimirum hortus. Tuscis plane necnon Spolitinique simulque Salernitani undique Beneventum circumdant, creberrime fortiter eam videlicet expugnabant, omnia extra urbem ferro et igni devastant, qualiter eam attribere suorum iuris valerent; set Beneventani Agarenique deintus fortiter resistebant.

83. Factum est, ut una die Agarenorum Apolaffar ad portam ipsius civitatis staret atque Tuscorum Spolitinorum Salernitanorumque hic inde per tutissima loca deambularet, castraque illorum silicet exploraret, et quotquot conspiceret extra castra graderet, ilico (cum) suo armigero Alim nomine super eos irruebat, atque plurimis ex eis in terram videlicet prosternebat.

Cumque seperrime talia ageret, necnon multos ex eis quippe sauciaret atque iugularet, factum est, ut Guido cum suoque armigero Fraumisi nomine, ubi ipso Apolaffar stabat inde transiret. Set dura eum Apolaffar vidisset, minime erga eum consurgit; sed mox Radelchisi acclamans, et verbis talia dixit:
" per Deum magnum ", sicuti iurare solitus erat, " si cras talia peragit Guido qualia hodie gessit, vinctum in hac urbe cras illum tibi demostro! " Cui protinus Radelchisi: " O si talia ego cernissem, vestreque virtuti triumphum accresseret et nostre patrie salutem adveniret! " Alio die mature ad locum predictum Apolaffar cum iam dicto armigero suo venit, et Guidonem videlicet expectabat.

Dum ex more Guido cum iam dicto armigero iuxta civitatem menie hac illacque graderet, quatenus inveniret locum ubi suis pugnare valeret, Apolaffar eum videlicet vidit; atque ascenso equo optimo, una cum suo armigero a tergo Guidoni denique venit, atque abscente Guido, cum magna virtute super eum irruit eiusque calea forti yctu percussit, eamque super faciem illius obduxit, ita ut minime videre valeret; apprehensoque equi retinaculum, celeriter eum Beneventum ducebat, et armiger eius retro sepissime Guidoni equum astis tundebat. At ille vero in extasi denique erat, et quid ageret penitus ignorabat. Sed predicto Guidoni armigerum dum talia cognovissent, moxque equum quem super resedebat, cum calcaribus nimirum cruentavit, atque super Alim, Apolaffar armigerum, cum fortissimo animo venit, et eum nisu quo valuit corpore illius lancea perforavit.

Ut suum armigerum Apolaffar extinctum vidisset, protinus Guidoni equum reliquid, ipsumque Guido cum lancea que manu gerebat, in pectore forti yctu percussit, perforavit eius lorica, et exiguum eum in pectore sauciavit. Dum vero Guido relictus fuisset, atque in pavore simulque minime cernere, eius equum nimirum Apolaffar sequebatur; sed suum armigerum eius antecedit equum, eumque in fronte percussit, retro eum sine mora compulit ire. Et dum sauciato Guido castra repeteret, ilico ad eum omnis populus fluxit, atque singillatim eum percontabat de insolita re que acciderat. Ipso vero responsum minime eorum reddebat, sed pocius ex intimo cordis suspiria videlicet actrahebat, set dum seriatim ab eius iam dicto armigero nunciatum fuisset, protinus armis arripiunt totisque viribus pugnare ipsa nimirum urbe ceperunt, in tantum ut non pauci ex ea urbe vulnerati atque aliquanti extincti sunt. Hiis ita gestis, ortus est vesper, et iam taxi tentone redierunt. Alia vero die Guido una cum Sikenolfo ceterisque aliis optimatibus inter se consilium iniunt, quatenus Guidoni fedus ulciscere valeant. Set dum simul sunt congregati, ipse Guido tunc promsit talia dicta: " Dicite, inquid, mei fideles meosque consanguineos, quid faciam de verecundia quo mihi nimirum hodie accidit? " At illi nempe huiusmodi verba promserunt: " Tamdiu quippe urbem hanc cum diversis machinis expugnemus, donec per vim eam nostris iuris [eam] videlicet optineamus, eamque funditus depopulemur, tuumque fedus nos pariter ulciscamur. " Comes inquid: " Nequaquam talia faciamus, sed antea legationem illis prorsus mictamus, quatenus Agarenos statim in nostra dictione commictant. Si rennuunt, talia facere quod efastis omnimodis [tacere] satagamus; et si nostre voluntati optemperant, Agarenorum silicet colla truncemus, et cum eis pacem denique iniamus. " Dum legati Guidoni civitatem ingressi fuissent, necnon principi Radelchisi omnia que prediximus intimasset, ille cum suis exinde consilium iniit, et inito consilio, legati depromsit talia dicta: " Re qua poscitis nequimus talia tacere hodie; cras omnimodis satagemus, quatenus vestram voluntatem adimplere valeamus. " Die autem alia in stratu in quo Apolaffar dormiebat armatos milites misit, eumque comprehenderunt, et ad portam civitatis eum nudis pedibus detulerunt.

Dum eum nudis pedibus Radelchisi vidisset, mox talia verba depromsit, ad suos inquid: " Nudis pedibus eum deferitis? "

At Apolaffar verso capite, torboque aspectu promsit talia dicta, sputo contra Radelchisim proiecit, inquid: " Non habes curam de capite meo, de pedibus meis perquiris? " At ille cum rubore mox inde se movit, et ipsum Apolaffar cum omnibus suis subditis ad Guidonem silicet misit; ille vero statim eos puniri iussit.

84. Dum talia peracta fuisset, Beneventani una cum suo principe deintus veniam poposcebant, munera necnon plurima promictebant; Sikenolfus exinde omnimodis satagebat, ut minime Guidonem ad sensum illorum cordemque inclinaret. Idipsum iterum atque iterum talia gestire maluerunt, ut propria ipse Guido reverteretur; sed minime illorum videlicet annuit preces.

Sed dum cernerent Beneventani, ut minime postulationes eorum ageret, mille promictunt solidos, tantum ut medietatem quam Sicardus tenerat, Radelchisi cedere et medietatem Sikenolfi iuris nimirum tradere. Hoc autem audito, Guido exinde cum suis consilium iniit, qualiter exinde ageret, ei silicet indicare. Illi vero (in) hunc modum verba promserunt: " Prolixim tempore huc nimirum morabimus; si vestre eminencie comparet, iam propria revertamur, atque inter se alternatim spaciosam dividant terram, quia amborum silicet sufficit atque eorum subditis. " Dum vero omnia Sikenolfi fuisset cognita, illico talia fertur promsisse responsum: " Omnia que vostre sublimitati comparet, nos ilico talia adimplemus. Volueram ego principatum videlicet optinere, quemammodum genitor germanumque meum dominaverunt.

Nunc vero qualiter vobis comparet, talia peragamus. " Statim idipsum Beneventum miserunt, qualiter Radelchisi in hunc modum verba predicerent, ut cicius principatum ipse cum suis nimirum dividerent. Moxque cum suis Radelchisi consilium iniit, quatenus ipsum principatum dispertire valeret; sed nequibant mox talia videlicet adimpleret. Protinus unus ex Beneventanis, Toto nomine, huiusmodi verba depromsit: " Quid meis iuris ad optinendum traditis, si venturam hanc noctem ipsum dispercio denique? " At princeps: " Nequaquam tuis acquiesco sermonibus, quia omnimodis minime talia adimplere valebis. " Idipsum omnisque populus huiusmodi verba promebant. Idem ipse Toto:
" Tantum ut iam dixi quid mihi dabis, si ego quod pollicitus sum adimpleo? " Idem princeps ait: " Pete quod vis. " Ille vero quoddam castellum ab eodem exposcit. Idem princeps: " Facile res postulasti, at tamen si perficis quod promsisti, statim illum iuris tuis [illum] nimirum trado. " Ille namque, ut erat astutus, ipsa nocte mirabiliter adimplevit illum, matureque surrexit, palacium adiit, et omnia que gesserat [eos] eorum silicet intimavit, adnectens:
" Si placet, his finibus terminatur:
Inter Salernum et Beneventum, Tarentus, Latinianus, Cassanus, Cusentia, Malbitus, Anisunianus, Comse, Montella, Rota, Salernus, Sarnus, Cimiterium, Furkle, Capua, Tyanuin, Sura, et medius castaldatus Acerentinus, qua parte coniunctum est cum Latiniano et Cumpse. Inter Beneventum et Capuam sit finis ad sanctum Angelum ad Carros, et perexiens per serram Montis Virginis usque in locum qui dicitur Fenestella. Inter Beneventum et Salernum sit finis in loco qui dicitur ad Peregrinos, ubi est ex utraque parte 20 miliaria; inter Beneventum et Cumpsem sit finis ad ipsum staphilum ad Frequentum, ubi ex antico viginti miliaria sunt per partes. "

84^a. Dum talia princeps Radechisi una cum suis proceribus audissent, mirati sunt valde, atque inter se exinde invicem nimirum conloquebatur, asserentes: " Quis temerarius talia ausus est promere, ut perficiat, sicuti Toto perfecit? " Statim per scriptam paginam Sikenolfi Guidonique mictunt nunciandum. Dum paginam quidam ex eis legisset, nimirum et ipsi valde sunt mirati exinde, et inter se statuerunt, quatenus ante optutum Lodoguici regi talia firmarentur. Et ipse Guido mille solidi iam dicti tollens, una cum suo cognato suumque populum Beneventum deserunt, propria reddeunt. Atque dona plurima Guidoni sui cognati Sikenolfus denique dedit; et sic nempe ab invicem sunt sequestrati.

84^b. Ab illo denique tempore Salernitani peculiarem optinunt principatum, et ipsum federi scriptum in hac Salernitana urbe adhuc hactenus manet, et sufficienter ab illustrissimis viris repperivimus eum nimirum firmatum. Et tamen nomina illorum non pretermictam. In primis Radelchisi princeps propria manu scriptum inibi erat, idipsum Maielpoto, Rofrit, Bernardus, Toto, Iohannes, Maio, Tassillo, Guata, Dauferi, Mathenolfus, Poto, Petrus, Caide, Laitu, Gualaizi, Ermengardus, Adelchisi, Tassilo, Roderisi, Iohannes, Arechisi, Adechisi, Auduini, Epo, Adelvertus, Guaiferi, comes Radoalt, Radolgari, Radelfrit, Azzo, Adelricus, Adelverio, Saductus, Landemari, Pandenolfo, Ingenprandus.

85. Dum talia patrata fuisset, moxque Radelchisi princeps Beneventanus Totonem vocavit, et ei ad optinendum castellum coram suis optimatibus, sicuti eum exoraverat, tradidit, atque dona ei demum silicet promittebat; et ab omnibus nimirum sepissime collaudabatur, et meritorie, quod (que) vix a multis hominibus per multos dies operari potuissent, mox a sagacissimo viro (essent) nimirum completa.

86. Hac denique tempestate Amalfitani nimirum principi Sikenolfi et Salernitanis omnimodis obediebant, atque ipse princeps ad instar sui germani plurima illorum predia condonavit, et illi, ut diximus, fideliter nimirum optemperabat, licet in sua urbe ad abitandum quemammodum (antea reverti) nolebant. At Salernitani quanti ex hiis remanserunt Atraniensi hac urbe, licet non fuissent cura illis qui menia antica ecclesieque cremaverant ac denudaverant, foras expellunt, habitandique locum eorum Veterim dant. Amalfiam denique ad habitandum ire minime audebant, quia iam omnimodis minime ab illis recipiebantur; et, ut ferunt, in Veterim habitaverunt usque in tempore principis Guaiferii. A tempore predicti Guaiferii in hac urbem ad habitandum revertuntur propter Agarenorum metum.

87. Me denique libet Amalfitanorum originem, partim (que) a maioribus nostris mihi relatum est, partim quo a veteranis a illorum libenter audivi, necnon in autenticos libros nomina iudicum comitumque repperivi scripta, annectere huic ystorie; quid hactenus cunctis mansit incognitum, ex qua provincia orti cuiussve fuissent generis et ordinis seu officii, quorumque regum imperatorumve temporibus dimicassent; nec antecessorum nostrorum industria perquirere cure fuit, nec ulti sagaci relacione notum est nostre silicet humilitati; et velud avidus indagator, quotquot ex circumfluis regionibus viros comperi, indesinenter perquirere curavi, ut si apud eos aliquid de gestis triumphisque predictorum Amalfitanorum scripta continerent, vel apud notos et cognitos forte repperiri potuissent, fideli relacione nostre ignavie rescriptum tradere. Sicque factum est, ut hec quo subter annectimus, nostre noticie predictorum Amalfitanorum originem sint cognita et ostensa.

88. Tempore quo Costantinus imperator Romanorum regni moderabat habenas et primi civitati eius consilio et fortitudine summa polleret (et) dum sui regni gubernacula predictus imperator moderantissime gubernaret, atque eum prodigia magna Dominus seperrime nimirum ostenderet, per inspiracionem divinam propria civitas linquens, cum usore et natos, (cum) suis proceribus cum cunctisque optimatibus necnon militesque Constantinopolim venit, atque ipsius civitati nomen nimirum dedit, quo antea fuit a Vizzans quodam rege Vizantia appellata, Romam quippe beatorum Petri et Pauli iuris reliquia. Dum vero unusquisque nimirum satageret, qualiter cum suis quippe opibus Constantinopolim properarent, factum est, ut multas navium honeratas sulcantes equora illuc gradere festinarent. Sed dum simul alternatim deambularent, pervenerunt in Sclavorum fines, moxque procella ventorum exorta est, mareque vehementer intumuit, et dum diu fluctuaret, duarum ex eis navium sine hominibus interitum naufragate sunt. Sed dum suarum silicet rerum deperissent ibidem, et nec sumptum haberent, quatenus naves fractas solidarentur, incole foci illius exorarunt, ut [ibitandum] ibidem ad habitandum cum eis locum nimirum darent. Illi vero talia audientes, huiusmodi verba promserunt: " Et terram ad habitandum vobis dabimus, et sumptum vobis vestrisque uxoribus habundanter tribuemus. " Vocaturque nomen loci illius nimirum Ragusi, habitaveruntquc inibi temporibus multis. Sed dum a Ragusanis sepissime opprimerentur et iam omnimodis sustinere quippe nequirent, moxque furtim naviculas illorum ascendunt, Italiamque cum uxores et natis suisque suppelectileque quippe properarunt. Nam donec Ragusim demorarunt, a iam dictis illius habitatoribus terre Romani sunt vocitati; at ubi Italiam adierunt veneruntque in locum qui Melfis dicitur, ibique multo videlicet tempore sunt demorati, et inde sunt Amalfitani vocati; locum namque nomen dedit illorum. Ab illodenique tempore, ut diximus, Amalfitani (fuerunt) vocati, sicuti Suevi a monte Suevo, de quibus Lucanus: Fundit ab extremo flavos aquilone Suevos.

Inde Alani dicti feruntur a Lanus fluio ultra Danubium, et populi inhabitantes iuxta Lemannum fluvium Alemanni vocantur, de quibus idem Lucanus: Deseruere cavo tentoria fixa Lemanno.

89. Igitur dum prolixo tempore ibidem Amelfitani morarentur, Italiamque diversis potestatibus diversarum gencium invasa (esset), locus ille quo Malfitani degebant, vilior (esset), atque eos nimirum in servitute attriberent, sustinere eam omnimodis (non valentes), dam exinde sunt moti, pervenerunt in locum (ubi Ebulis dicitur), qui est prope a Salernitana urbe fere miliaria 14, et de districtu ac iurisdicione urbis eiusdem. Sed opprimebantur ab incole loci illius, et illi nimirum metuebant, ne a maioribus in servitute amplius nimirum opprimerentur, quemadmodum oppressi in Ragusi fuerant. Sed quidam ex eis dum perambularent illac hac propter negocium, pervenerunt in locum ubi Scala dicitur; et dum fuissent ab hominibus qui ibidem morabant multum rogati, ut ibidem paulisper morarent, illi (vero) dies aliquot ibidem manserunt, atque deinde descenderunt in locum ubi nunc Amalfitani degunt, locumque illum undique circuieiites, cumque vehementer expiantes, tandem ad suos reversi sunt. Dum enim omnia que vidissent eorum silicet retulissent, atque eorum tutissimum locum et abundancie aque nimirum collaudassent, minime eorum verba crediderunt; set statim strenuos illuc viros miserunt. Sed cum omne ipso loco delicacius explorantes, eorumque oculis vehementer complacuisset, remearunt cum magno gaudio nimirum ad suos. Et dum eis promerent quia: " Tutissimum locum repperivimus; tantum eamus ibique silicet quiescamus, quia ibidem ab hostibus omnimodis metum nil habemus. " Cum natia Amalfitani certo certius cognovissent, mox clam exinde sunt moti, cum uxoribus et liberis et omnia quo portare poterant Scala deveniunt, locum eumque cicius invadunt, atque nomen ipsi loco dederunt, sicuti in istoriis legimus, ut Medi a rege suo cognominati putantur. Namque Iason, Peliaci regis frater, a Pelie filiis Tessalia pulsus est cum Media, uxor sua, cuius fuit privignus Medus rex Atheniensium, qui post mortem Iasonis orientis plagas perdomuit, ibique Mediam urbem condidit, gentemque Medorum nomine suo silicet appellavit. Set invenimus nimirum in Genesi, quod Madai auctor gentis Medorum fuisset, a quo et cognomimati, ut superius dictum est. Sic denique Troianorum gens antea Dardana a Dardano nominata. Nam Dardanus et Iasius, sicut in ystoriis peribentur, fratres fuerunt, ex Grecia sunt profecti; ex hiis Iasius ad Traciam, Dardanus ad Frigiam pervenit, ibique primus regnavit, post quem filius eius Erictonius, deinde nepos eius Tros, a quo Troiani nunccupati sunt.

Inde vero Amalfia ab Amalfitanis est nominata. Atranum nempe est dictum ab oscuro; nam atra obscurum dicimus; et profecto congrue, quia ardua mole saxorum desuper hic inde extenduntur.

90. Primo anno quo sunt egressi de Salerno per indictionem ingredientem terciam per Kal. Septembr, predicti Malfitani anno primo principis Radelchisi, (comes) preposuerunt quidam Petrus nomine. Subsequente alio anno Sergius comes ordinarunt, filius Gregorii comitis, deinde Urso comes, filius Mauroni comitis, et post eum Cunari comitis; iterum Sergio comes, filius Constantini comiti. Post ipsum comitem duos per annum, hii sunt Lupus et Iaquintus comites. Deinde incipientes illorum preesse Marinus prefectus solus. Sequitur post eum Urso comes cum Fluro comite, et post eum Musco comes cum Sergio comite, et iterum Leo comes cum Mauro comite, et post eum… de Atrano cum Mauro comite. Sequitur Lupinus comes et Iohannes comes, deinde Mauro comes cum Urso comite. Post eos Urso comes cum Sergio comes qui dicitur de Marina; iterum Tauro et Constantino comitibus. Deinde Sergius, filius prefecti Marini, sedit annos 3; temporibus Mauri prefecti Bonus et Iohannes comites; post ipsos Pantaleo et Pantaleo comites; deinde Leo et Iohannes comites.

Sequitur Manso et Pantaleo comites; post ipsos Sergio et Iohanne comitibus. Deinde Marinus et Cunarius necnon et Iohannes comitibus; et post Urso et Sergio et Manso comitibus; et iterum Sergius, filius Gregorii magistri militis; et post hunc Vitalem et Sergium et Maurum comites; et post ipsos anno unu, occiso Mauro prefecto, cui successit Sergius, filius magistri militis; in die 13 eique successit Urso comes; post menses 3 Sergius comes, filius Petri, et post dies 20 Ursus comes. In die sexto introivit dominus Marinus, et post eum dominus Pulcari. Isti sunt comites, quos in archibis illorum repperivi scriptos. Deinde proposita re que omisimus, devota industria indagamus, et de genealogia seu de sagacitatibus Melfitanorum nos dicta sufficiant.

91-100

Ultimo aggiornamento: 27/04/03